Welkom
Welkom op PevPat: het digitaal leerplatform van de permanente vorming psychoanalytische therapie georganiseerd door de vakgroep psychoanalyse en raadplegingspsychologie, Universiteit Gent.
U kan hier meer informatie vinden over zowel PEV psychoanalytische therapie met kinderen en jongeren als de PEV psychoanalytische therapie met volwassenen. Indien u vragen heeft, aarzel niet om contact op te nemen, wij helpen u graag verder.
Nieuwe 4-jarige cyclus permanente vorming psychoanalytische therapie met kinderen en jongeren gaat van start. (71 ECTs)
Laatste berichten
In oktober gaat opnieuw een vierjarige cyclus van de Permanente Vorming ‘Psychoanalytische Therapie met Volwassenen vanuit Freudiaans-Lacaniaans Perspectief’ van start. Inschrijven is mogelijk vanaf 1 april.
Dag iedereen. In oktober gaat een nieuwe vierjarige cyclus van start van de Permanente Vorming ‘Psychoanalytische Therapie met Kinderen & Jongeren vanuit Freudiaans-Lacaniaans Perspectief’ . Inschrijven is mogelijk vanaf 1 april.
In deze opleiding belichten we de psyché van het kind vanuit verschillende theoretische perspectieven, waarbij verschillende psychoanalytische denkers aan bod komen. We staan onder andere stil bij een onbewuste in volle ontwikkeling en vragen ons af hoe om te gaan met de reële en fysieke aanwezigheid van één of meer ouders in de spreekruimte. Specifieke aandacht gaat uit naar het werken in unieke settings. Het vervullen van een baby-observatie krijgt een belangrijke rol binnen de opleiding. De psychoanalytische ethiek met aandacht voor het spreken-in-alle-vormen vormt het uitgangspunt.
Meer info: https://pevpat-ugent.be/permanente-vorming-psychoanalytische-therapie-kindjong-algemene-informatie/ .
In deze opleiding belichten we de psyché van het kind vanuit verschillende theoretische perspectieven, waarbij verschillende psychoanalytische denkers aan bod komen. We staan onder andere stil bij een onbewuste in volle ontwikkeling en vragen ons af hoe om te gaan met de reële en fysieke aanwezigheid van één of meer ouders in de spreekruimte. Specifieke aandacht gaat uit naar het werken in unieke settings. Het vervullen van een baby-observatie krijgt een belangrijke rol binnen de opleiding. De psychoanalytische ethiek met aandacht voor het spreken-in-alle-vormen vormt het uitgangspunt.
Meer info: https://pevpat-ugent.be/permanente-vorming-psychoanalytische-therapie-kindjong-algemene-informatie/ .
PUBLICATIE nieuwe roman ‘Cyriel’
Uitgeverij MANTEAU
“Als de 92-jarige Cyriel Van Daele beseft dat zijn verblijf in zorgcentrum Fortuna meer weg heeft van een hel dan van de hemel die hij zich had voorgesteld, slaat hij aan het schrijven in een poging zijn waardigheid te behouden. Het vroege verlies van zijn moeder, de ambivalente relatie met zijn vader, zijn bewogen liefdesleven, zijn gemiste vaderschap, de gruwel van de oorlog en de vele verlieservaringen maken deel uit van zijn familieportret.”
Ik heb dit boek geschreven vanuit een gevoel van verontwaardiging en ontroering na het bekijken van de PANO-reportage op Canvas over de wantoestanden in commerciële woonzorgcentra. Als we zelf huiveren bij het idee te eindigen in dergelijke ‘zorg’ fabrieken, waarom is het dan wel afdoend voor een ander?
Misschien was de krachtigste drijfveer in het schrijven van dit boek het besef dat ik eigenlijk niet zo verbaasd was. Dat ik altijd wel heb geweten dat de oudjes in onze maatschappij een twijfelachtig statuut bekleedden. Als kind wandelde ik dagelijks op weg naar school langs een rusthuis en toen al, als achtjarig meisje, begreep ik dat er iets niet klopte: de oudjes die wat mistroostig voor zich uit staarden om acht uur kwart zaten daar nog steeds - even mistroostig voor zich uit te staren - om vier uur kwart.
Ik wilde een verhaal schrijven over een man van vlees en bloed. Over een persoon met een geschiedenis. Een woelig leven. Een man met een naam: Cyriel Van Daele. Een mens, dan wel stokoud, maar met een levensverhaal waard om te vertellen. Het boek kaart een aantal pijnpunten aan, maar anderzijds is Cyriel een man die het nodige weet te relativeren met een dosis humor.
Als het kan, zal ik zeker een boekvoorstelling organiseren en dan zijn jullie van harte welkom. Ik hou jullie op de hoogte.
Eline
Uitgeverij MANTEAU
“Als de 92-jarige Cyriel Van Daele beseft dat zijn verblijf in zorgcentrum Fortuna meer weg heeft van een hel dan van de hemel die hij zich had voorgesteld, slaat hij aan het schrijven in een poging zijn waardigheid te behouden. Het vroege verlies van zijn moeder, de ambivalente relatie met zijn vader, zijn bewogen liefdesleven, zijn gemiste vaderschap, de gruwel van de oorlog en de vele verlieservaringen maken deel uit van zijn familieportret.”
Ik heb dit boek geschreven vanuit een gevoel van verontwaardiging en ontroering na het bekijken van de PANO-reportage op Canvas over de wantoestanden in commerciële woonzorgcentra. Als we zelf huiveren bij het idee te eindigen in dergelijke ‘zorg’ fabrieken, waarom is het dan wel afdoend voor een ander?
Misschien was de krachtigste drijfveer in het schrijven van dit boek het besef dat ik eigenlijk niet zo verbaasd was. Dat ik altijd wel heb geweten dat de oudjes in onze maatschappij een twijfelachtig statuut bekleedden. Als kind wandelde ik dagelijks op weg naar school langs een rusthuis en toen al, als achtjarig meisje, begreep ik dat er iets niet klopte: de oudjes die wat mistroostig voor zich uit staarden om acht uur kwart zaten daar nog steeds - even mistroostig voor zich uit te staren - om vier uur kwart.
Ik wilde een verhaal schrijven over een man van vlees en bloed. Over een persoon met een geschiedenis. Een woelig leven. Een man met een naam: Cyriel Van Daele. Een mens, dan wel stokoud, maar met een levensverhaal waard om te vertellen. Het boek kaart een aantal pijnpunten aan, maar anderzijds is Cyriel een man die het nodige weet te relativeren met een dosis humor.
Als het kan, zal ik zeker een boekvoorstelling organiseren en dan zijn jullie van harte welkom. Ik hou jullie op de hoogte.
Eline
Op 16 juli verschijnt een nieuw boek van Paul Verhaeghe, 'Houd afstand, raak me aan': over de aanleidingen en gevolgen van de coronacrisis, beschouwd binnen een ruime context.
Hier alvast een interessant fragment:
"Een omkering van groei naar duurzaamheid en een verschuiving van de investeringen zijn zeer ingrijpende veranderingen. De laatste is volop bezig en ik ben ervan overtuigd dat de verschuiving van de geldstroom alleen maar zal toenemen. Over het eerste ben ik minder optimistisch. ‘Groei’ vervangen door duurzaamheid houdt onder meer in dat de winsten kleiner worden. Dertig jaar neoliberaal meritocratisch beleid hebben vooral getoond dat ‘groei’ in de praktijk neerkomt op het Mattheuseffect: het is altijd dezelfde groep die het meest krijgt, waardoor die groep nog meer macht en rijkdom verwerft. In mijn ervaring kan je het Mattheuseffect op alle niveau’s waarnemen, zowel maatschappelijk als institutioneel. Sinds mijn universiteit vakgroepen neoliberaal-meritocratisch beloont, zijn er in alle faculteiten een beperkt aantal vakgroepen die het gros van de credits naar zich toetrekken en vervolgens de regels herschrijven, waardoor de verdeling nog meer in hun voordeel gebeurt; het gevolg is een groeiende ongelijkheid en frustratie bij de rest. Van Bavel beschreef identiek [MK1] hetzelfde proces op macrosociaal niveau, in de eindfase van de vrijemarktsamenleving.
‘Groei’ staat tegenwoordig voor een groter wordende concentratie van macht en rijkdom. De beslissing om dat te keren ligt in de handen van een klein aantal mensen die er alle belang bij hebben dat niet te doen – en bijgevolg de ongelijkheid ontkennen, goedpraten of verbergen. De geschiedenis wijst uit dat een scherp toenemende maatschappelijke ongelijkheid altijd tot sociale opstanden leidt, in het slechtste geval tot bloedige revoluties aangestuurd door extreemlinkse of extreemrechtse groepen (het onderscheid tussen die twee is benauwelijk klein). Als we dit op een humane manier willen wijzigen, dan kan dat het best op een politieke manier gebeuren, in en dankzij een democratisch bestel. De voorbije eeuw is de wereld, met het Westen op kop, steeds democratischer geworden. De voorbije decennia ging het de omgekeerde richting uit en is de inspraak van burgers behoorlijk gedaald. De overheid reduceerde ons tot ‘klanten’. Het woord cliënt komt van het Latijnse cliens, de benaming voor vrijgelaten slaven in het oude Rome. Zij bleven afhankelijk van hun oorspronkelijke meester, moesten diens belangen dienen en hadden geen zeggenschap.
Het is tijd dat we opnieuw vrije burgers worden.
Willen we de verandering politiek laten verlopen, dan zullen wij opnieuw onze zeggenschap moeten opeisen, om in te gaan tegen politici die hetzij machteloos zijn tegenover hetzij, nog erger, slechts handpoppen zijn van oligarchen."
Hier alvast een interessant fragment:
"Een omkering van groei naar duurzaamheid en een verschuiving van de investeringen zijn zeer ingrijpende veranderingen. De laatste is volop bezig en ik ben ervan overtuigd dat de verschuiving van de geldstroom alleen maar zal toenemen. Over het eerste ben ik minder optimistisch. ‘Groei’ vervangen door duurzaamheid houdt onder meer in dat de winsten kleiner worden. Dertig jaar neoliberaal meritocratisch beleid hebben vooral getoond dat ‘groei’ in de praktijk neerkomt op het Mattheuseffect: het is altijd dezelfde groep die het meest krijgt, waardoor die groep nog meer macht en rijkdom verwerft. In mijn ervaring kan je het Mattheuseffect op alle niveau’s waarnemen, zowel maatschappelijk als institutioneel. Sinds mijn universiteit vakgroepen neoliberaal-meritocratisch beloont, zijn er in alle faculteiten een beperkt aantal vakgroepen die het gros van de credits naar zich toetrekken en vervolgens de regels herschrijven, waardoor de verdeling nog meer in hun voordeel gebeurt; het gevolg is een groeiende ongelijkheid en frustratie bij de rest. Van Bavel beschreef identiek [MK1] hetzelfde proces op macrosociaal niveau, in de eindfase van de vrijemarktsamenleving.
‘Groei’ staat tegenwoordig voor een groter wordende concentratie van macht en rijkdom. De beslissing om dat te keren ligt in de handen van een klein aantal mensen die er alle belang bij hebben dat niet te doen – en bijgevolg de ongelijkheid ontkennen, goedpraten of verbergen. De geschiedenis wijst uit dat een scherp toenemende maatschappelijke ongelijkheid altijd tot sociale opstanden leidt, in het slechtste geval tot bloedige revoluties aangestuurd door extreemlinkse of extreemrechtse groepen (het onderscheid tussen die twee is benauwelijk klein). Als we dit op een humane manier willen wijzigen, dan kan dat het best op een politieke manier gebeuren, in en dankzij een democratisch bestel. De voorbije eeuw is de wereld, met het Westen op kop, steeds democratischer geworden. De voorbije decennia ging het de omgekeerde richting uit en is de inspraak van burgers behoorlijk gedaald. De overheid reduceerde ons tot ‘klanten’. Het woord cliënt komt van het Latijnse cliens, de benaming voor vrijgelaten slaven in het oude Rome. Zij bleven afhankelijk van hun oorspronkelijke meester, moesten diens belangen dienen en hadden geen zeggenschap.
Het is tijd dat we opnieuw vrije burgers worden.
Willen we de verandering politiek laten verlopen, dan zullen wij opnieuw onze zeggenschap moeten opeisen, om in te gaan tegen politici die hetzij machteloos zijn tegenover hetzij, nog erger, slechts handpoppen zijn van oligarchen."
Vanaf september organiseren we voor de tweede keer de PEV Herstelgerichte Geestelijke Gezondsheidszorg. Inschrijven is nu mogelijk! Meer info op https://pevpat-ugent.be/pev-herstelgerichte-psychiatrie/ .
Permanente vorming psychoanalyse en psychoanalytische therapie met kinderen, jongeren en gezinnen van uit Freudiaans-Lacaniaans perspectief 2020-2021.